گر آیینه ات در مقابل نماند

خیال حق و فکر باطل نماند

نه صبحی ست اینجا نه بامی ست پیدا

کجا عرش وکو فرش اگر دل نماند

همین پوست مغز است اگر واشکافی

خیال است لیلی چو محمل نماند

نم خون عشاق اگر شسته گردد

حنا نیز در دست قاتل نماند

ز دانش به صد عقده افتاده کارت

جنون گرکنی هیچ مشکل نماند

نخواهی به تاب نفس غره بودن

که این شمع آخر به محفل نماند

نشان گیر ازگرد عنقا سراغم

به آن نقش پایی که درگل نماند

برد شوق اگر لذت نارسیدن

اقامت در آغوش منزل نماند

مجازآفرین است میل حقیقت

کرم گرکند ناز سایل نماند

نفس عالمی دارد اما چه حاصل

دو دم بیش پرواز بسمل نماند

جهان جمله فرش خیال است اما

ز صیقل گر آیینه غافل نماند

دل جمع دارد چه دنیا چه عقبا

چوگوهر شدی بحر و ساحل نماند

در این بزم ز آثار اسرارسنجان

چه ماند اگر شعر بیدل نماند